Τότε απο ότι θυμάμαι, στους οίκους ανοχής, στην πόρτα εισόδου είχε 2 στρογγυλούς κύκλους, δεξιά και αριστερά...και στο κέντρο του κάθε κύκλου ένα "Χ". Αυτό ήταν το διακριτικό. Σχολώντας από τη δουλειά το βράδυ πήγαινα σε τεχνική σχολή - στον Ηράκλειτο, στη Νίκαια - και κάθε Κυριακή πρωί κάναμε σχέδιο 10-13:00. Στο καφενείο δούλεψα περίπου 1 χρόνο. Στο διάστημα αυτό έκανα ακόμα ένα κατόρθωμα. Κάθε εβδομάδα έπαιρνα 60 δρχ και μόλις πήγαινα στο σπίτι τα έδινα στη μητέρα μου. Αυτό γινόταν συνέχεια. Και ένα Σάββατο μόλις παίρνω τις 60 δρχ πήγα στο λουνα παρκ, που ήταν απέναντι από το παλό ταχυδρομείο στον Πειραιά, μπήκα στα συγκρουόμενα και χάλασα 59 δρχ. Έμεινε 1 δρχ, ίσα για το εισιτήριο του λεωφορείου. Πηγαίνω στο σπίτι, κάνω το μπάνιο μου στη σκάφη, τρώω τη φασολάδα μου, περάει λίγο η ώρα, και βλέποντας η μητέρα μου να μη δίνω το βδομαδιάτικο, μου λέει "που είνια τα χρήματα παιδί μου;". Λέω "τα έχασα"...που να το πιστέψει. Μου λέει "τι τα έκανες;". Εγώ το ίδιο. Της λέω οτι τρύπησε η τσέπη του παντελονιού. Τότε μου βάζει μια χούφτα κέρματα στην τσέπη αλλά τα λεφτά δεν έφυγαν από κάτω διότι φορούσαμε στα παντελόνια κάτω ένα λαστιχάκι και τα λέγαμε "γκόλφ". Φοβήθηκε η μητέρα μου μήπως είχα μπλέξει με καμιά παλιοπαρέα και μου βάζει ένα μαντήλι στο λαιμό, να με φοβίσει. Τελικά σε πίστεψε.
Εγώ πάντα ότι έκανα στη ζωή μου το έκανα από μόνος μου. Δεν με παρέσυρε κανείς. Λέω "μαμά, θα πουλάω κουλούρια την Κυριακή στον Αη Ξιώργιο στα Ταμπούρια, για να βγάλω τα λεφτά που χάλασα στο λούνα πάρκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου